توصیفی ناب از پیامبرمان:
رسول الله صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ سَلَّم در سفر هجرت به همراه ابوبکر رَضِيَ اللهُ عَنهُ به خيمه اُم معبد خزاعي رسيدند؛ او زنی چابك بود كه معمولاً كنارخيمه اش می نشست و به مسافران آب و غذا می داد؛ از او پرسيدند: آيا چيزی داری؟
گفت: به خدا سوگند اگر چيزی می داشتم به شما می دادم؛ چون خشكسالی و قحطی بود، چيزی نداشت. در همين حال چشم رسول خدا - صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ سَلَّم - به بزی افتاد كه كنار خيمه بود.
پرسيد: ای ام معبد! اين بز چيست؟
گفت: اين بز به خاطر لاغری و ناتوانی از گله مانده است.
فرمود: آيا شير دارد؟
گفت: اين ، لاغرتر و ناتوانتر از آن است.
فرمود: آيا اجازه می دهی آن را بدوشم؟
گفت: آری. پدر و مادرم فدايت. اگر شيری در پستانهايش ديدی، بدوش.
پيامبر - صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ سَلَّم - پستانهايش را دست كشيد و نام خدا را بر زبان آورد و برای گوسفندان ام معبد دعا كرد و آنگاه پاهای حيوان را باز كرد و ظرف بزرگی خواست و شروع به دوشيدن كرد و آنچنان دوشيد كه ظرف پر شد. بعد از دوشيدن، ابتدا ظرف را به ام معبد داد تا شير بنوشد. او نوشيد تا سير شد. بعد از آن به يارانش داد؛ آنان نوشيدند و سير شدند. و پس از آن خود پيامبر - صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ سَلَّم - نوشيد و دوباره آنقدر شير دوشيد تا ظرف پر شد، آن را به ام معبد دادند و رفتند.
چيزی نگذشت كه شوهر آن زن (ابومعبد) با گوسفندانی لاغر و ضعيف كه از لاغری توان راه رفتن نداشتند، آمد؛ وقتی شيرها را ديد تعجب كرد و گفت: اينها را از كجا آورده ای؟ گوسفندان، آنقدر لاغرند كه شير ندارند و در خانه هم شير نبوده است؟!
گفت: سوگند به خدا مردی بابركت به اينجا آمد كه چنين و چنان می گفت و حرفهايش اين و آن بود.
ابومعبد گفت: سوگند به خدا شايد همان مرد قريشی باشد كه دنبال او می گردند؛ ای ام معبد! او را برايم وصف كن. ام معبد با سخنانی فصيح و بليغ او را توصيف نمود كه گويا شنونده، پيامبر - صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ سَلَّم - را تماشا می كند!
ام معبد برای شوهرش چنين توصيف مي کند:
زيبايی اش چشم گير بود، چهره ای درخشان و نورانی داشت.
مردی خوش اخلاق بود،
بدنش را بزرگی شکم يا سر نامتناسب نکرده و کوچکی سر نيز قيافه اش را معيوب نساخته بود؛
مردی زيبا و خوش رو بود.
چشمانی سياه، مژگانی بلند و صدايی صاف و گرم و گردنی کشيده داشت.
ابروانش، کمانی و کشيده بود و گيسوانش، سيه فام.
وقتی سکوت مي کرد، سراپا وقار بود
و چون لب به سخن می گشود، هيبتش دو چندان مي شد.
از دور زيباترين و پر شکوه ترين مردم به نظر می رسيد
و از نزديک شيرين گفتارتر از همگان بود.
گفتارش شيرين و دلچسب بود.
به اندازه سخن مي گفت، نه زياد و نه کم.
سخنانش چون رشته های مرواريد بود؛
قامتی ميانه داشت؛ نه بلند و نه کوتاه.
همچون شاخه پر طراوتی بود که هرگاه در ميان دو شاخه ديگر قرار می گرفت، زيباتر و نيکومنظرتر بود.
همراهانی داشت که دورش حلقه زده بودند و هرگاه سخن می گفت، به سخنانش گوش مي سپردند و چون دستور می داد، بي درنگ فرمانش را اجرا می کردند. همواره پيرامونش گرد می آمدند.
ترش رو نبود و کسی را تحقير نمی کرد.
ابومعبد گفت: سوگند به خدا، اين، همان مرد قريشی است كه درباره كارش چنين و چنان گفتند و من قبلاً تصميم گرفته بودم او را ملاقات كنم و قطعاً اين كار را خواهم نمود. اگر برايم امكان ملاقات وجود داشته باشد.
در همان وقت مردم مكه بانگ سروشی را شنيدند كه با آواز بلند اين اشعار را مي خواند:
يعنی: "خداوند، پروردگار عرش، بهترين پاداش خود را به دو دوستی بدهد كه از كنار خيمه ام معبد گذشتند. آن دو به خوبی فرود آمدند و با خير و بركت كوچ كردند. آری هر كس رفيق محمد - صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ سَلَّم - باشد، رستگار می شود. شگفتا از فرزندان قصي كه خداوند، باوجود او سروری و خصلتهای شايسته و غير قابل رقابت را از شما نگرفت و بر بنی كعب مقام والای دخترشان مبارك و فرخنده باد كه در مسير راه مؤمنان است. و مأوايی برای اهل ايمان فراهم آورده است. از خواهرتان درباره گوسفند او و ظرفش بپرسيد و اگر از گوسفند بپرسيد خود گوسفند نيز گواهی خواهد داد".
اسماء رَضِيَ اللهُ عَنها گويد: ما نمی دانستيم پيامبر - صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ سَلَّم - به كدام سو رفته است تا اينکه مردی از جنيان، از سوی پايين مكه آمد و اين اشعار را خواند ومردم او رادنبال می كردند و به آوازش گوش می دادند وخودش را نمی ديدند ، او همچنان رفت تا از بالای مكه بيرون شد. وقتی سروده های آن مرد جنی را شنيديم، فهميديم كه رسول خدا - صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ سَلَّم - به مدينه رفته است.
منبع:الرحیق المختوم
