| وبلاگ نویس

در سال های ۱۸۴۵ تا ۱۸۵۲ میلادی کشور ایرلند دچار قحطی عجیبی شد که به قحطی بزرگ ایرلند یا قحطی سیب زمینی مشهور شد، در این دوران بیش از ۱ میلیون نفر از گرسنگی و بیماری جان دادند و یک میلیون و ۲۰۰ هزار نفر نیز آواره کشور های همسایه همچون بریتانیا و کانادا و استرالیا شدند و جمعیت زیادی از این آوارگان نیز در راه دریا جان خود را از دست دادند.

در سده هیجدهم میلادی و با ورود گیاهان جدید از قاره آمریکا به اروپا، دو محصول کشاورزی یعنی ذرت و سیب‌زمینی در آن قاره موفقیت بزرگی را به‌دست آوردند، به‌گونه‌ای که باعث رشد جمعیت و جلوگیری از گرسنگی در اروپا شدند. ذرت و سیب‌زمینی به‌دست آمده از مقدار معینی زمین، چندین برابر غلات آن روز اروپا (گندم و جو) که برای تولید نان استفاده می‌شد کالری تولید می‌کرد. به‌نظر می‌رسد دریانوردان اسپانیایی نخستین بار سیب‌زمینی را به ایرلند وارد کرده باشند. ایرلند نخستین سرزمین اروپایی بود که به‌خوبی از سیب‌زمینی استفاده کرد. در قرن هیجدهم بسیاری از ایرلندی‌ها برای غذای روزانه خود به سیب‌زمینی وابسته بودند. در سال ۱۸۰۰ میلادی (ابتدای قرن نوزدهم) سیب‌زمینی خوراک اصلی کارگران و کشاورزان سراسر اروپای شمالی و حتی انگلستان بود.

در سال ۱۸۴۵ میلادی بیشتر محصول سیب‌زمینی ایرلند سیاه و خراب شد. هیچ‌کس نمی‌دانست که چرا چنین شده است. کشاورزان سیب‌زمینی‌هایی را که به‌نظر می‌رسید سالم هستند برای سال بعد کاشتند. محصول سال ۱۸۴۶ به‌طرز فاجعه‌باری از دست رفت. قیمت مواد غذایی افزایش یافت. خانواده‌های تهیدست چیزی برای خوردن نداشتند و قادر به خرید دیگر خوراکی‌ها نیز نبودند. گرسنگی افراد را در برابر بیماری‌ها ناتوان ساخت. بر اثر گرسنگی و بیماری‌های حاصل از آن حدود یک میلیون نفر جان باختند. قحطی در دهه ۱۸۵۰ فروکش کرد زیرا روستاهای ایرلند خالی از مردم شده بود. آفت سیب‌زمینی یک نوع قارچ بود. در سال ۱۸۸۲ کشف شد که سولفور مس می‌تواند این بیماری گیاهی را متوقف کند.

دولت بریتانیا تصمیم گرفت که مرزهای خود را بر روی ایرلندی ها ببندد تا هم مانع ورود مهاجران و آوارگان ایرلندی شود و هم از ورود بیماریه های مهلک به بریتانیا جلوگیری کرده باشد، اما علاوه بر این هرگونه کمک های بشردوستانه را نیز از آنها منع کرد و حتی با کشورهایی که به کمک آنها می شتافت مقابله میکرد، سلطان عثمانی، عبدالمجید اول دستور داد چندین کشتی حاوی دارو و مواد غذایی برای مردم ایرلند ارسال شود، این کشتی ها با ممانعت و حتی درگیری های بین دولت خلافت عثمانی و بریتانیا سرانجام وارد شهر دروگیدای ایرلند شد و جان هزارن نفر از مردم ایرلند را نجات بخشید

در نیمه سده نوزدهم ایرلند رسماً جزیی از بریتانیا بود و بهترین زمین‌های کشاورزی آن، متعلق به مالکان ثروتمند پروتستان انگلیسی‌تبار بود. کشاورزان و کارگران مزارع معمولاً ایرلندی‌های بومی و کاتولیک مذهب بودند. در این مزارع معمولاً جو و گندم کشت می‌شد و محصول آن هم بیشتر به انگلستان صادر می‌شد چون در آن جا به‌قیمت خوبی به‌فروش می‌رسید و خوراک کشاورزان و کارگران ایرلندی عمدتاً سیب‌زمینی بود. قحطی سیب‌زمینی آتش ملی‌گرایی را مجدداً شعله‌ور ساخت بطوری‌که سرانجام به استقلال بخش بزرگی از خاک ایرلند انجامید.

باشگاه فوتبال دروگیدا ( دروگیدا یونایتد ) از زمان تاسیس تا به امروز به پاس تقدیر از کمک های بشر دوستانه دولت خلافت عثمانی نماد و پرچم باشگاه خود را از هلال و ستاره موجود در پرچم دولت خلافت عثمانی اخذ کرده است و همچنان با این شعار در مسابقات لیگ ایرلند شرکت می کند.